Popielnice Twarzowe / Archeologia

We wczesnej epoce żelaza, pod wpływem wysoko rozwiniętych kultur z południa Europy (w tym kultur etruskich) na ziemiach polskich rozpoczęła się przemiana w obrządku pogrzebowym. Po raz pierwszy w prahistorii rozpoczęto wyrabianie specjalnych naczyń glinianych (urn - popielnic) przeznaczonych wyłącznie do grzebania spalonych szczątków zmarłych. W wielu przypadkach posiadają one wizerunek twarzy ludzkiej (urny lub popielnice twarzowe), w tym plastycznych uszu, w których zawieszano kolczyki – kółka z brązu z paciorkami ze szkła czy bursztynu.

Urny nakrywane były pokrywami nazywanymi czapkowatymi, gdyż przypominają ówczesne nakrycia głowy. Powierzchnie naczynia często ozdabiano magicznymi – symbolicznymi rytymi wizerunkami takimi jak gałęzie drzew iglastych, słońce, gwiazdy księżyc czy fale wody. Były to również przedstawienia części stroju i ozdób, rzadziej rozbudowane sceny figuralne z ludźmi i zwierzętami. W zbiorach naszego muzeum najciekawszym eksponatem wśród popielnic kultury pomorskiej jest ta z wyrytą postacią jeźdźca konnego z głową w formie słońca trzymającego w dłoniach dwa oszczepy.

Popielnice twarzowe

kultury pomorskiej

Linki do informacji o eksponacie: