Sala kominkowa

Ekspozycja prezentuje zabytki z zakresu kultury materialnej, rozwijającej się na tych terenach od XVI do XVIII wieku. W I połowie XVI wieku został określony ostateczny status prawny władania starostwami lęborskim i bytowskim przez książąt pomorskich, którzy uznali się lennikami króla Polski z tytułu ich posiadania. Polska zachowała do nich prawa zwierzchnie i gwarancję ich odzyskania po wymarciu męskiej linii Gryfitów. W praktyce oznaczało to stopniowe ograniczenie odrębności starostw i ich unifikację w ramach Księstwa Pomorskiego. Skutkami jej było m.in. ograniczenia wolności szlacheckich, zwłaszcza drobnej szlachty kaszubskiej.  Po śmierci Bogusława XIV w lipcu 1638 roku zgodnie z umową nastąpiło komisyjne przejęcie obu starostw, przez co Polska stała się ich rzeczywistym włodarzem. Jednak już w roku 1657 mocą traktatów welawsko-bydgoskich ziemia lęborska została nadana elektorom brandenburskim. W ten sposób Lębork odcięty został od swojego głównego rynku zbytu, jakim do tej pory był Gdańsk. Dodatkowo w  wyniku wojny północnej i potopu szwedzkiego, miasto uległo dużym zniszczeniom. Upadł handel, a głównym zajęciem mieszkańców było browarnictwo i rzemiosło. Przynależność Lęborka do Prus została określona w traktacie rozbiorowym w roku 1772. Do roku 1777 pozostawał częścią Prus Zachodnich, po czym  włączono go do tzw. Hinterpommern.