Średniowieczny Lębork

Za datę powstania Lęborka przyjmuje się rok 1341, w którym Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego Dietrich von Altenburg na ręce zasadźcy Rutschera von Emmericha złożył akt lokacyjny miasta Lewinburg. Nowo założone miasto było drugim po Gdańsku ośrodkiem miejskim w komturstwie gdańskim, zaliczanym jednak do miast małych nie przekraczających 1000 mieszkańców. Do roku 1410 nie brało udziału w życiu politycznym kraju. Po klęsce grunwaldzkiej wzrosły nastroje opozycyjne w państwie krzyżackim co doprowadziło do powstania w 1440 roku konfederacji stanowej zwanej Związkiem Pruskim, do którego wkrótce przystąpił również Lębork. W roku 1454 wybuchło zbrojne powstanie przeciwko panowaniu krzyżackiemu, w wyniku którego Ziemia Lęborska  na zasadzie tzw. wiernej ręki trafiła pod panowanie księcia słupskiego Eryka II. Polska zachowała wobec niej zwierzchnie prawo, a Ziemia Lęborska miała wrócić do Polski po śmierci Eryka II. Tak się jednak nie stało, zarówno po jego śmierci jak i śmierci jego następcy Bogusława X, gdyż dla Polski priorytetem była ekspansja na wschód. W Lęborku w tym czasie działały różne grupy rzemieślników tj. piekarze, rzeźnicy, szewcy, sukiennicy, garbarze, piwowarzy i kramarze. Do miasta zawijali kupcy, którzy sprzedawali swoje towary na rynku lub w trakcie jarmarków odbywających się w mieście od I połowy XV wieku.