Lampa naftowa – stołowa

Za jej wynalazcę uznaje się Ignacego Łukasiewicza, z zawodu farmaceutę, który we lwowskiej aptece „Pod Złotą Gwiazdą” prowadząc wraz z Janem Zehem badania nad zastosowaniem ropy naftowej, dokonał jej destylacji i otrzymał naftę. Na dalszym etapie badań i poszukiwań praktycznego jej zastosowania, w 1853 roku nastąpiło odkrycie nowego źródła światła jakim stała się lampa naftowa.

Uzyskany bezbarwny płyn palił się bardzo jasnym i nie dymiącym płomieniem. Łukasiewicz wyciągnął z tego wniosek, że płynu tego można by użyć do oświetlania pomieszczeń. Badania te nie były pozbawione ryzyka, bowiem pierwsze próby nalania nafty do lampy oliwnej spowodowały wybuch. Konstrukcja lampy oliwnej nie była w żadnym wypadku przystosowana do używania nafty, ze względu na jej właściwości. Dlatego też do skonstruowania pierwszej lampy naftowej został zaproszony lwowski blacharz Adam Bartkowski, który stworzył bardziej wytrzymały zbiornik z grubej blachy, z prostym, rurkowym palnikiem w części górnej. Wynalazek ten po raz pierwszy zastosowano wiosną 1953 roku do oświetlenia wyżej wymienionej apteki, jednakże za oficjalną datę jej pierwszego zastosowania uznaje się 31 lipca 1853 roku, kiedy to za pomocą lamp naftowych oświetlono salę operacyjną lwowskiego szpitala. Lampy tego typu znalazły powszechne zastosowanie w latach 60. XIX w.