Alfred Lubocki (1914 – 1993) / Etnografia

Alfred Lubocki (1914 – 1993) to lęborczanin, rzeźbiarz i malarz, uczestnik kampanii wrześniowej oraz więzień obozu w Stutthofie, z którego cudem ocalał. Po II wojnie światowej Lubocki na stałe osiadł w Lęborku, gdzie do końca swego życia zajmował się twórczością artystyczną oraz budowaniem tożsamości lokalnej poprzez aktywne działanie w Zrzeszeniu Kaszubsko – Pomorskim oraz Stowarzyszeniu Twórców Ludowych. Jego obrazy i rzeźby znane są nie tylko w kraju, ale i za granicą. Wzbogacają zbiory większości pomorskich muzeów, ale także tych odległych od Pomorza. Są to m.in. takie miasta jak: Gdańsk, Słupsk, Toruń, Malbork, Puck czy Radom.

Regionalna kolekcja rzeźb i obrazów Alfreda Lubockiego służy mieszkańcom w budowaniu tożsamości lokalnej – lęborskiej, a także tej szerszej – kaszubskiej i pomorskiej. Jednocześnie stanowi przykład osiągania mistrzostwa i wirtuozji sztuk plastyczno – rzeźbiarskich w procesie samokształcenia artysty. Alfred Lubocki osiągnął mistrzostwo w wykorzystaniu walorów naturalnych materiału, z którym pracował. Stąd jego prace działają na odbiorcę w sposób sugestywny, niemalże hipnotyczny, przyciągając uwagę do prostej, niewyszukanej formy ukształtowanej przez naturę, której jedynie nadano artystycznego wyrazu w procesie tworzenia dzieła.